Η Ελένη Τορόση είναι συγγραφέας με δυο γλώσσες: τα ελληνικά και τα γερμανικά. Έχει δύο αγαπημένες πόλεις: το Μόναχο και την Αθήνα.
Και έχει και δύο παιδιά, το Φίλιππο και τον Μάρκο, που ζουν επίσης εδώ κι εκεί.
Ας διαβάσουμε όμως τι λέει η ίδια για τη ζωή της:
«Στην καρδιά μου έχει αποκλειστική θέση η Αθήνα!»Αυτό οφείλεται στο ότι γεννήθηκα στο κέντρο της Αθήνας κοντά στην Ομόνοια.
Τότε είχαμε δύσκολες εποχές στην Ελλάδα (η χώρα μας είχε συχνά στην ιστορία της δύσκολες εποχές, να όπως και σήμερα). Όταν το 1967 αντίκρυσα έξω από την πόρτα του σπιτιού μου ένα μεγάλο και βλοσυρό στρατιωτικό όχημα αποφάσισα να φύγω και να σπουδάσω στο εξωτερικό.
Προτίμησα το Μόναχο της Γερμανίας γιατί είχα ακούσει ότι εκεί είχε δουλειές. Έπρεπε να δουλεύω και να σπουδάζω γιατί η μητέρα μου δεν μπορούσε να μου στέλνει χρήματα. Ήταν μια δοκιμή, ένα όνειρο, που τελικά πέτυχε! Πλένοντας αρχικά ποτήρια σε ένα μπαρ και μελετώντας τη γερμανική γλώσσα πέτυχα στις εξετάσεις γλώσσας στο πανεπιστήμιο και με δέχτηκαν στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Μονάχου.
Από το 1971 άρχισα να εργάζομαι στην Βαυαρική Ραδιοφωνία, αρχικά στο ραδιοφωνικό πρόγραμμα για τους Έλληνες της Γερμανίας, στο πλευρό του δημοσιογράφου Παύλου Μπακογιάννη, κάνοντας βοηθητικές δουλειές. Με προσωπικό πείσμα και μελέτη κατάφερα πολύ γρήγορα να αναγνωρισθεί η δημοσιογραφική μου δουλειά σε θέματα γυναικεία αλλά και σε παιδικά προγράμματα. Οι εκπομπές μου «Πετάει, πετάει ο χαρταετός» και «Το παιδικό μας περιβόλι» έγιναν πάρα πολύ γνωστές στα παιδιά των Ελλήνων της Γερμανίας.
Γενέτειρα, Οδός Σταδíου: Τότε ήταν που άρχισε και το Μόναχο να διεκδικεί την αποκλειστική θέση στην καρδιά μου!
Γενέτειρα, Οδός Σταδíου:
Το 1977 παντρεύτηκα τον Γερμανό γιατρό Wolfgang Brinkmann. Το 1980 γεννήθηκε ο πρώτος γιος μας Φίλιππος, και το 1983 ακολούθησε ο δεύτερος, ο Μάρκος.
Παράλληλα έγραφα και σύντομες παιδικές ιστορίες στα γερμανικά, «Ιστορίες καληνύχτας», για το γερμανικό ραδιόφωνο.
Αυτές οι ιστορίες, που συχνά είχαν θέμα τους τις προκαταλήψεις απέναντι σε κάθε τι ξένο, δημοσιεύθηκαν σε πολλά σχολικά αναγνωστικά της Γερμανίας αλλά και σε ένα βιβλίο, το 1985, με τον τίτλο Ο χορός των χταποδιών, που είχε μεγάλη επιτυχία και συμπεριλήφθηκε στη λίστα αξιόλογων βιβλίων του Γερμανικού Ιδρύματος Φιλαναγνωσίας (Stiftung Lesen).
Τότε άρχισαν να με καλούν τα γερμανικά σχολεία να διαβάσω τις ιστορίες του βιβλίου μου. Όργωσα κυριολεκτικά τη Γερμανία. Επισκέφθηκα πάνω από 500 γερμανικά σχολεία, δημοτικά και γυμνάσια. Συχνά έπαιρνα και τους γιους μου στις εκδηλώσεις αυτές.
Σύντομα κυκλοφόρησε και το δεύτερο βιβλίο μου (1988) με παραμύθια και τον τίτλο Το όνειρο του Παγκανίνι.
Το τρίτο μου βιβλίο με τον τίτλο, Γκάνκστερ, δολλάρια και Κογιότ, διακρίθηκε το 1996 με χρηματικό βραβείο υποτροφίας από την πόλη του Μονάχου.
Σιγά σιγά άρχισα να εκδίδω τα βιβλία μου και στα ελληνικά. Πρώτα στις εκδόσεις Εξάντας, ύστερα στις εκδόσεις Κάστωρ και τα τελευταία χρόνια στις εκδόσεις Πατάκη.
Παράλληλα ήμουν δραστήρια σε πολλούς τομείς, πάντα με θέμα την ξενοφοβία αλλά και την ελληνική μου καταγωγή.
Διακρίσεις:
Το πρώτο μου βραβείο το πήρα το 1986 σε λογοτεχνικό διαγωνισμό του πανεπιστημίου της πόλης Τρίερ, Trier, που θεωρείται η αρχαιότερη της Γερμανίας και είναι γνωστή ως γενέτειρα του φιλόσοφου και οικονομολόγου Καρλ Μαρξ.
Ακολούθησε ένα βραβείο το 1996 σε λογοτεχνικό διαγωνισμό της Νοτιογερμανικής Ραδιοφωνίας της Στουτγκάρδης.
Ο κύκλος του ελληνικού παιδικού βιβλίου απένειμε το 1999 λογοτεχνικό έπαινο στο βιβλίο μου Κουμπότρυπες και ελέφαντες.
Για το παιδικό μου μυθιστόρημα Ιουλίτσα και Ρωμαίος ο Κύκλος Ελληνικού Παιδικού.
H Ελένη Τορόση τιμήθηκε με το παράσημο του Σταυρού της Αξίας της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
βιβλίου μου απένειμε το 2010 το Βραβείο Φανής Αποστολίδου.
Για τη δημοσιογραφική μου έργασία διακρίθηκα το 2006 με το μεγάλο Ευρωπαϊκό Βραβείο CIVIS για το κοινωνικο ρεπορτάζ «Τα παιδιά-βαλίτσα - Μεγαλώνοντας μόνος και εγκαταλειμένος».Βραβεία Civis 2006 του ARD.
TOP
Επικοινωνία - Αποτύπωμα (Γερμανικά)